Camiño de Santiago

Quinta etapa: Cea-Dozón

Saída. Cea

Son as 9:15hs. Saída de Cea. Chove miúdo, pero seguido. Os meteorólogos anunciaron cicloxénese. Teremos outra vez tronos, traliscos e chuvia a caldeiros? Non parece, hai moita néboa e as temperaturas bastante baixas.

 

 

Comadres e compadre.Silvaboa

 

O traxecto vai sendo en lixeira subida por camiños de terra e lama e angostos carreiros. Ás veces hai dificultades para pasar, xa que as xestas teñen a cabeza dobrada polo peso das flores amarelas e a auga caída. Pasamos por Silvaboa, Pielas e subimos ata Ventela. Un pouquiño máis e xa avistamos ao fondo o impoñente mosteiro de Oseira, terra de osos (lat. ursus) da fundación bieita do século XII, pero que pronto pasou á Orde do Císter. 

Espondras. Oseira

Coñecido como o Escorial galego. Gozou de moito poder e explendor durante séculos. No ano 1835, como consecuencia da Desamortización de Mendizábal, os frades deixaron o convento, que quedou totalmente abandonado propiciando o espolio do lugar. Na obra de Xente ao Lonxe de Blanco Amor fai referencia aos sucesos de Oseira de 1909: a xente collía madeira e pedras do mosteiro abandonado; as autoridades deciden sacar de alí para mandar a algún lugar algunhas pezas do mosteiro; a xente decátase e non permite que leven nada. A Garda civil intervén a petición do bispo, carga e hai nove mortos e 27 feridos. 

Mosteiro de Oseira

Os monxes volveron de novo en 1929, comezando a súa reconstrución. 

Entramos e unicamente podemos visitar os claustros. Así e todo,valeu a pena.

 

 

 

Repoñemos forzas e comezamos a subida máis dura da etapa. O camiño está cheo de coios que se moven ao pisar, as xestas, uceiras e silvas, en moitos sitios, dificultan o paso. Non para de chover. Algúns van quedano atrás, outros van collendo distancia. Por onda nós, pasan coma raios as catro Ánxeles de Fani. Mulleres de certa idade, aldeás, curtidas, rexas e afeitas a camiñar polo monte a diario. 

 

 

Estraloques

Chegamos ao alto de Vilarello. Agora toca baixar. Nun treito só pisamos pedras que se moven co noso peso, estreito, con silvas e fentos. Hai que pasar dun en un. No fondo, xusto ao pasar o Regueiro da Carballediña, comeza o camiño de monte. Agora imos máis a gusto. Volvemos empezar a subir, xa non parece que a costa sexa tan pronunciada, máis en certo momento chégalle ben. Algúns mesmo van facendo paradiñas para coller folgos e tomar impulso. 

 

Por fin, avistamos Castro de Dozón. O corpo énchesenos de ledicia. Os da dianteira lévannos bastante distancia. Chegamos ao lugar, pero os de cabeza seguían. Vaia sorpresa! Aínda temos que continuar. As pernas xa non queren andar. Non queda outra... Ao cabo de media hora, finalizamos. Xa son máis das 3 da tarde. Foron 6 horas e 27 quilómetros. Temos fame e ganas da merecida cervexa, de conversar e botar unhas risas. Hoxe non temos mesa, nin cadeira, mais o bocata préstanos igual. 

 

Comida baixo a chuvia

 

O camiño é duro como a vida. Santiago xa só está a 65 quilómetros.

 

Serafín Vázquez. 11 de maio de 2021.