Don Paco

O sábado pasado deixounos un dos maiores intelectuais da nosa cultura dos últimos 100 anos: D. Francisco Fernández del Riego. Dende mozo estivo comprometido coa lingua, coa cultura, con Galicia. Nos anos 30 colaborou co Grupo Nós e o Partido Galeguista. Despois da guerra e do silencio dos anos 4o, vai ser o gran impulsor, xunto con D. Ramón Piñeiro, do renacemento da nosa lingua e literatura. Nos anos 50 participa na fundación de Galaxia e da revista Grial. Foi membro da Real Academia Galega dende 1960 e no 1997 foi elixido presidente da mesma ata o 2001. Del, xunto con Ferro Couselo, sae nos anos 60, a idea de celebrar o Día das Letras Galegas, o 17 de maio. En 1963 celébrase por primeira vez, adicándollo a Rosalía de Castro.
Cultivou diferentes xéneros, como a narrativa, pero sobre todo destaca a súa obra ensaística. Podemos citar, entre outras moitas, Historia da literatura galega, Galicia no espello, Dicionario de escritores en lingua galega. Coñecido tamén pola súa colaboración na prensa ata os últimos días da súa vida.
Foi un home que sempre levou a nosa lingua, a nosa cultura e a Galicia no seu corazón e na súa vida.

Bilingüísmo restitutivo ou regaleguizador

Pareceume moi interesante a aportación de Henrique Monteagudo durante a conferencia no Instituto Galego de Estudos Europeos e Autonómicos (IGEA), onde fala sobre a situación social da lingua galego. El parte da situación real da nosa lingua. Existen dúas linguas na nosa sociedade. Unha é a lingua dominante e a outra está en inferioridade. Cando esta tenta gañar espazos da primeira, aparece o conflito, pois os que están na posición dominante tratan de impedilo.
Por outra banda, os galegofalantes somos todos bilingües. Podemos usar o castelán cando o necesitamos ou o consideremos oportuno. Isto non sucede da mesma maneira cos castelanfalantes.
Di Monteagudo que o monolingüísmo en galego fai que "asusten aos castelanfalantes e entorpece o seu achegamento. Polo tanto, é negativo.
Finalmente sinalar que son necesarias políticas de acción afirmativas (discriminación positiva) a favor do idioma que se atopa en situación desfavorable, o galego.

Cando chova

Cando chova tira os teus soños entre herba. Escoita soar o piano da auga sobre eles, tecla por tecla, murmurando. Escoita como crecen, húmidos e vizosos, en medio do tedio e da xente repetida. Os teus soños, sempre os teus soños. Cando chova, coloca o paraugas da risa nos teus labios, aínda que non teñas demasiadas razóns para rir. Pensa que non hai mal que cen anos dure, que ha de escampar, que volverán cantar os paxaros nos bucles do teu pelo. Non mires atrás, non te lamentes demasiado. Cando chova non chores, non botes de menos o tempo perdido. Estira as mans por ver se es capaz de tocar o ceo con estrelas. Non digas palabras malsoantes, porque as palabras pronunciadas non vas poder recuperalas. Non tires con dardos, non dispares, porque as balas que saen do fusil non consegues detelas. Procura luz. Non esquezas dar sempre os bos días, boas tardes, feliz descanso. Non amargues, non te amargues. Píntate en azul e non en gris cinza, mortal. Debuxa ao teu redor círculos que parezan globos capaces de voar, como pombas, de abrazo en abrazo. Cando chova intenta buscar razóns para que o sol luza arriba, no alto, arriba: o astro favorito de Picasso, tan lunático, tan xenio, tan especial. «Hai quen converte o sol nunha mancha amarela, pero tamén hai quen converte unha mancha amarela nun sol». Que as árbores non impidan contemplar o torvisco, a rosa limpa, o romeu e lavanda que recenden a esperanza. Cando chova, canta. Colecciona chamadas perdidas no contestador do teu corazón, ese que nunca comunica: aberto de par en par... pedindo compartir vida vida vida. Cando chova, esquece. Cando chova mira cara adiante e levanta a cabeza e non deixes que os malos tempos borren o teu sorriso de prataouro. Cando chova conta cos amigos, non te entregues, non te rindas. Cando chova, non esteas triste. Hai quen converte unha mancha amarela, a chuvia, en sol.

X. Carlos Caneiro, La Voz de Galicia. 05/10/2010

Comezo do curso

Onte, domingo día 12 de setembro, lin un artigo de César Casal en La Voz de Galicia que me chamou a atención e me fixo reflexionar sobre os adolescentes-estudantes que están estes días comezando o curso. Creo que os que somos profesores e os pais debemos pensar sobre a educación que reciben, sobre todo na casa. Dende logo a min paréceme que está moi acertado, César Casal. Hoxe os adolescentes son uns privilexiados aos que se lles dá todo o que queren, uns señoritos que non fan nada en casa e aos que para eles estudar non é unha necesidade, senón unha especie de castigo que van levando malamente. Isto débese a que non teñen que esforzarse para lograr nada. Todo o teñen, non teñen necesidades. O esforzo para eles non existe. Para que? Total conseguen todo sen esforzo, nin sufrimento. Total non se teñen que privarse de nada. Cara a onde imos? Estes son os fillos que queremos ter? Estes son os mozos que queremos formar para o futuro?
Podería escribir moito sobre isto, pero prefiro que pais e profesores lean o artigo, reflexionen e quiten as súas propias conclusións.

Pobres profes

No me gustaría nada ser profesor y recibir dentro de unos días a la pandilla de adolescentes malcriados que les enviamos desde las casas, para no tenerlos más delante. Chicos y chicas a los que los padres jamás les decimos que no. Hedonistas informáticos que tienen como dioses unos cascos con los que solo oyen ruido. Cascos que, además, les sirven para no tener que escuchar nada de los que les dicen en su casa. Adolescentes sin normas, que solo buscan recibir y jamás se plantean dar. Como en todo, hay excepciones, pero la montaña de frases que llevo escuchadas a madres desesperadas no aportan mucho optimismo. Madres que dicen que su hijo no recoge nada, que no limpia nada, que no ayuda nada y que, en ocasiones, mira con unos ojos que recuerdan al chaval de la catana. Madres, por cierto, que lograron que sus hijos fuesen así porque cuando eran más pequeños ellas mismas le decían: «Ay, pobrecito, cómo va a fregar los cacharros. Ay, pero si es un niño. Cómo va a hacer las camas». Hijos que solo son puntuales para recibir la paga. ¿Paga por qué? ¿Por ser hijo? Una paga que, por supuesto, les parece cutre. Chavales, en general, reñidos con el sudor y con el esfuerzo. Chavales con un nivel de tolerancia a la frustración bajo cero, acostumbrados a tener todo y ya. Chavales tan difíciles de motivar como un semáforo. Este ejército de descontrolados llega rabioso a las aulas. Lo dicho, pobres profes.

César Casal, La Voz de Galicia. 12/09/2010

DÍA DO MEDIO AMBIENTE

Mañá celébrase o Día Mundial do Medio Ambiente. Coincidindo con dita conmemoración vanse celebrar en Santiago na tarde do venres 4 e o sábado 5, as "Xornadas da Axenda 21 Escolar de Galicia. Educando pola sostibilidade nos centros educativos". Alí imos estar máis de 200 profesores de toda Galicia, asesores de formación, persoal da Consellería de Medio Ambiente e expertos na materia de Asturias, País Vasco e Cataluña.
O proxecto da Axenda21 Escolar de Galicia, partiu da Consellería de Medio Ambiente, pero vai dirixida aos centros educativos. Neste momento son máis de 45 colexios de primaria e secundaria os que están participando. O que se pretende con este programa é revisar a práctica educativa dos centros para formar ás xeracións futuras: formar cidadáns responsables que adquiran unha serie de valores, actitudes, hábitos e comportamentos (capaces de participar democraticamente no medio, de tomar decisións e de asumir responsabilidades). Hai centros que xa levan 4 ou 5 anos traballando no tema. A filosofía da A21 impregna a práctica diaria do centro. Está recollida nos seus documentos (Proxecto Educativo); participa un elevado número de profesores, alumnos, PAS; está na programación de moitas materias.
Non se trata de facer actividades medioambientais, senón de cambiar a metodoloxía na liña da interdisciplinaridade, das estratexias de aprendizaxe colaborativa e na acción curricular conxunta.
A través deste proxecto axudamos a implementar a LOE. Vanse traballar moitas das competencias que o alumnado debe adquirir: interacción co medio físico, social e cidadá, autonomía e iniciativa persoal e tamén dalgunha medida outras como a comunicación lingüística, competencia dixital, aprender a aprender, etc.
Parabéns para todos os centros participantes e ánimo aos demais para que o fagan.

Xuntanza de centros da Axenda 21 en O Riós

O 25 de maio tivo lugar no CEIP de As Vendas da Barreira unha xuntanza dos colexios de primaria da comarca que participan neste proxecto. Foi o centro anfitrión das Vendas e o CEIP Vicente Risco de Cualedro.
A Axenda 21 Escolar de Galicia é un proxecto da Consellería de Medio Ambiente e a Consellería de Educación. Trátase de temas relacionados co medio ambiente para traballar nos colexios.
O colexio de Cualedro leva dous anos traballando no tema de residuos. Recollida selectiva, reciclado de material, reutilización do mesmo Participan todos os mestres do centro, todos os alumnos, conserxe e persoal da cociña e limpeza. O centro das Vendas comezaron este ano. O seu proxecto versa sobre a Paisaxe e o entorno. Fixeron un excelente traballo en relación co castiñeiro. Tratábase de dar a coñecer unha actividade tradicional moi implantada na comarca. Plantación e coidado dos soutos, uso da madeira do castiñeiro, a carpintería, elaboración de cestos e recollida da castaña, enxertos, etc.
Houbo diferentes actividades para concienciar a todos dos problemas da terra. Tamén contamos coa presenza de Anxo Moure. Tivo varios actos de contacontos para todos os alumnos e logo outra sesión especial para os nenos de infantil.
A mensaxe para todos era Pensar globalmente e actuar localmente.
Foi tamén un día de convivencia entre alumnado e profesorado. Comemos todos xuntos e xogaron os nenos mesturados dos dous centros.
Contamos coa presenza de varias autoridades: o Delegado Provincial da Xunta, o Xefe territorial da Consellería de Medio Ambiente, O alcalde e Tenente alcalde do concello de O Riós e do Inspector de Educación do colexio de As Vendas.
Parabéns para todos e ánimo para continuar nos próximos anos con esta iniciativa!!

Paula Carballeira

O pasado 16 de abril tivemos a sorte de disfrutar da presenza da escritora e actriz no instituto Castro de Baronceli de Verín. Foi dobre a sesión. A primeira parte falou como escritora, sobre todo, da obra O lobishome de Candeán, que leran un grupo de alumnos do instituto. Foi moi amena, didáctica e cercana para os alumnos. Os últimos minutos, adicados ao coloquio, as preguntas foron moi diversas e, incluso, dirixidas máis á actriz cá escritora. Paula, con ese sorriso constante e a súa calidez, respondeu a todos de maneira amabilísima. Pero a segunda parte da sesión foi a que todos estabamos agardando con ansiedade. Os contos narrados e representados foron espectaculares. Estivo brillantísima. A intriga estivo en todos eles. O ton de voz mantiña a todos atentos. A xesticulación/representación foi espectacular. Incluso o medo/misterio nos envolveu. Ninguén estivo distraído/aburrido. Dende logo pagou a pena. Graciñas Paula.

Viticultura

Parece que está de moda a viticultura. Hai persoeiros famosos do mundo do cine, fútbol, etc que están relacionados con este sector. Non sei se é moi rendible economicamente ou é polo encanto que posúe. A verdade é que engancha. É apaixonante. Dende logo, eu ata hai uns 8 anos era unha persoa profana no viño. Agora disfruto del. Para min, é un ocio, non un negocio. Debo recoñecer que parte deste goce llo debo ao meu amigo Javier. Compartimos profesión e tamén algunhas afeccións. Esta é a que máis nos une. Tanto el como eu, ata hai uns anos descoñecíamos este mundo. El, chegou a través das catas e degustacións dos viños de Monterrei (hoxe é un experto catador). Eu cheguei polo camiño inverso: coidado dunhas viñas da familia. Partindo de polos opostos, encontrámonos no camiño. Hoxe os dous gozamos co traballo da viña, da vendima, da elaboración dos caldos e, sobre todo, do placer dunha boa mesa acompañada do noso viño. Este ano estamos orgullosos tanto do branco coma do tinto. Seguro que o ano que vén aínda será mellor. Seguimos aprendendo.
Pero non se trataba de escribir de min, senón dunha persoa que de maneira moi discreta está elaborando uns viños excelentes. Esta persoa é José Luis Mateo (A Trabe, Gorvia, Muradella, Alanda, Finca Notario). Os seus viños son EXCELENTES. A verdade é que dentro da D.O. Monterrei hai grandes e moi boas adegas. Non citarei ningunha, xa que todas merecen un recoñecemento. Soamente quero felicitar a José Luis pola súa gran obra. El é unha persoa discreta e humilde, pero tamén traballador que se esmera e ama o que fai. De aí, o recoñecemento tanto en Galicia como fóra. Sen dúbida, é un exemplo a seguir. PARABÉNS!!

Vivir debaixo dunha ponte

Aínda que pareza mentira, é unha realidade. Veciños que teñen casa, boa casa, bo piso, viven debaixo dunha enorme ponte (ou viaduto). Non se trata de persoas sen recursos. Casos sonados son os de Culleredo, pero tamén os de Ourense (saída centro da autovía), dos Peares (estrada N.120 Ourense-Monforte). Todos estamos a favor do progreso, da modernización das infraestruturas. Pero pregúntome, se hai casos que, por culpa dun xacemento arqueolóxico (que por suposto se deben respectar), se desvía unha estrada, autovía, línea de AVE, non é razón suficiente que haxa unha vivenda habitada para desviar este tipo de infraestruturas? Estas persoas, os fillos, netos deben vivir toda a súa vida pasándolles coches, autobuses, camións enriba da súa cabeza? Terán que durmir todos os días co "trummm, trummm" enriba deles? Xa non quero pensar, qué pasaría, se algún día houbese un accidente.
En Galicia son numerosos os casos en que, por pasar as estradas polo medio das poboacións, os vehículos se empotran en casas. Algunhas delas, incluso, sufriron varios accidentes. Recordo, perfectamente que na aldea de Queizás, próxima a Verín, hai uns anos un camión derrubou boa parte da casa dun paisano. Por sorte para el, estaba durmindo no outro lado da vivenda.
Reitero que hai que facer vías de comunicacións de acorde cos nosos tempos. Pero, por favor, un pouco de sentidiño.

"El Desván de los Monjes"

Xa sei que non é ningunha novidade hoxe, pero non me puiden resistir a falar algo do asunto. Son as palabras do Conselleiro de Cultura e Turismo en Madrid chamándolle Desván de los Monjes a Sobrado dos Monxes. Eu entendo que un conselleiro estea moi ocupado, que lle escriban os discursos, pero non podo entender que non os lea previamente. Porque creo que esta é a razón. Non é posible que tendo lido o texto, non lle chamara a atención o lugar de Desván de los Monjes. Todos sabemos que se segue a utilizar a toponimia en castelán. Coñecida é a disputa que houbo durante moitos anos con A/La Coruña. Eu coñezo a moitos de Orense que veranean en Sanjenjo (lo dicen con un tono muy pijo, claro). Síntoo, pero non me puiden resistir á retranca. Eu son galego, aínda que sexa no sentido pexorativo, como dixo a "amiga Rosa". Que lle vou facer, se tiven a desgraza de nacer aquí! (volveu a retranca). Outras deturpacións da nosa toponimia moi chamativas en tempos pasados son Haciadama por Acea da Má, ou El Niño de la Guía p0r Niñodagia (onte mesmo estiven nesta aldea do concello de Baltar). Eu pensaba que esta etapa xa estaba superada.
Debemos crer máis en nós, no que somos, na nosa cultura e nas nosas posibilidades. De non ser así, desapareceremos do mapa. Os primeiros que deben cumprir e respectarnos son os nosos gobernantes. Se non é así, xustificaremos as acepcións que tiña(pasado) o diccionario da RAE o termo galego. Así nos tratarán Rosa Díez, Arcadi Espada e outros mais.

Por un abrazo

Cando penses que todo é falso, que as cousas non poden ir peor, que estamos tan desolados que un quere escapar «donde habite el olvido»; cando as cousas saian do revés, cando todas as ilusións fracasen, cando non queden soños por soñar; cando teñan razón os pesimistas, cando te abandone a muller ou home imprescindibles (eses que dicían que a súa felicidade era verte a ti feliz), cando no exame final sempre escriban «insuficiente»; cando venza o tedio, cando todas as noites estean escritas en prosa, cando no bar da esquina non agarde o teu barman predilecto... pecha os ollos e pensa o que darías por un abrazo. Non falo de abrazos de compromiso, senón deses que quedan pegados ao corazón máis que á pel. Este martes, iniciado o mes da primavera, pido que entre café e café imaxines un porvir con música de Dylan: chamando ás portas do ceo. Que marques un número para que alguén cumpra con este regalo primordial: un abrazo, simplemente. Non te preocupes se non quedan teléfonos aos que chamar. Encontrarás en calquera lugar ese abrazo que xustifique cada día, a sístole e diástole do teu corazón. Non o busques, velaquí o segredo. Quizá os abrazos que permanecen son os que non procuras. Non desesperes se pasan os días, e meses, e segue sen aparecer. Será que está formando a súa tormenta perfecta: esa que resplandecerá no teu adentro, volcánica e voraz. Por un abrazo futuro paga a pena vivir. Un abrazo da persoa necesaria. Un abrazo que cure máis que calquera medicina. Se chegaches á fin desta columna sei quen es. Coñézote dende sempre, camarada. Pertences a esa clase de xente que pensa que as cousas que de verdade importan, importan por dentro. Un sentimental, digamos. Eses que entregan todo, e todo, e máis... por un abrazo. A xente coma ti (a pesar da desilusión, e fracasos, e soños que xa non quedan por soñar) fai o mundo máis habitable. Grazas.

X. Carlos Caneiro: La Voz de Galicia, 2 de marzo de 2010

"Podría ser ... gallego"

"Quosque tandem, RosaDíez, abutere patientia nostra?" Todo ten un límite. Hai quen sen ser nada, se cre o centro do universo. Isto debe pensar esta señora polas declaracións que fai a miúdo. Non é para menos, pois un partido residual, que unicamente ten UN diputada (déixoo en femenino porque é Rosa), e a importancia que se lle dá en todos os medios de comunicación, como se fose o terceiro partido no Estado, non me estraña que se lle suban os fumes á cabeza. O certo é que nunca entendín esa relevancia deste partido minúsculo(reitero unha diputada nas Cortes). Hai outros moitos partidos que teñen moitos máis diputados ca UPyD, e apenas aparecen nos medios. Pensemos en CIU, PNV, CC, BNG, IU e todos os demais partidos que teñen un diputado. En ningunha televisión vexo os seus representantes. Nas noticias, cando saen os diputados na tribuna de oradores, aparecen os que lograron grupo propio (5 diputados ou máis), os outros as televisións nunca os sacan, salvo á señora Rosa Díez. Se alguén sabe cal é a razón, agredeceríalle que mo explique. Eu reitero que non logro entender o "peso" e relevancia que ten o seu partido. Non vou entrar, evidentemente, na súa ideoloxía. Unicamente sabía que está en contra do idioma galego (xa a vimos en actos e certas manifestacións hai algún tempo), pero non sabía que se ría e mofaba de todos os galegos e de Galicia. Agora resulta que non temos sentido do humor. Manda carallo na Habana. Espero que rectifique e pida desculpas polos insultos emitidos contra nós. Todos os galegos debemos esixirllo.

"Libro sobre rodas"

Onte, todos os cidadáns de Verín tivemos ocasión de entrar no autobús "Libros sobre rodas". Alí estaba o Director Xeral de Promoción e Difusión de Cultura, D. Francisco López-Barxas, natural de Monterrei, o escritor verinense, X. Carlos Caneiro, o alcalde de Verín, D. J.M. Jiménez Morán.
A verdade é que nun día tan luminoso e soleado neste frío primeiro de febreiro, daba gusto estar na praza no acto de promoción do libro e da lectura. Todo o que se faga neste eido é digno de louvanza. Lástima que non se realicen nos coles, sobre todo entre os máis pequenos, pois en ningún centro educativo se enteraron do acto. A media tarde o autobús xa non estaba na praza. Recordemos que a lectura haina que inculcar dende moi cedo, dende idades moi novas. Creo que o simple feito de que os nenos pasaran polo autobús, coas luces, sons, novas tecnoloxías e, o máis importante, sinatura e frase, lema, reflexión sobre a lectura, e logo un pequeno agasallo, sería moi positivo para eles.
A iniciativa creo que foi boa, pero os froitos, a repercusión nos cidadáns e, sobre todo, na poboación infantil e xuvenil, foi moi escasa, por non dicir nula.

CHEGAREMOS A XUBILARNOS?

Parece que cada vez a xente se vai xubilar máis tarde. Se cadra, algúns, xa non chegaremos a cobrar, pois cada pouco van aumentando a idade para retirarse. Talvez, teremos que traballar ata que non poidamos máis ou vaiamos para o outro mundo, como pasaba hai anos. Agora a xente maior era a que máis viaxaba, sobre todo, en determinadas épocas do ano. Xa sabemos esas axudas que o goberno lles dan para incentivalos. Pero, se nos seguen aumentando os anos que temos que traballar, os que andamos nos 40 ou algo máis, polo menos quedarán máis de outros tantos como levamos currando, (e xa son case 20). Nós xa non poderemos disfrutar desa vida, como os de hoxe. Se facemos contas, teremos unha vida laboral de case 50 anos. Aturaremos tanto? Non se resentirá o noso lombo? Eu xa estou mentalizado para ir ao curre ata os 70. Si, xa sei que hoxe hai moitos profesionais, médicos, profesores, etc que xa o fan. Teñen todo o dereito e paréceme ben, sempre que as súas condicións físicas e mentais llo permitan. Pero, que todos, por lei, o teñamos que facer, é moi debatible.
Por outra banda, hai moitos sectores con prexubilados aos 55. Como se entende iso? Xente de profesións que non requiren grande esforzo físico e que están perfectamente de saúde. E aínda máis, xubílanos á forza. Recordemos casos de profesionais da televisión, a banca, industria do automóbil ou naval, etc. Esta xente con esa idade, experiencia, formación adquirida, supónse que están na mellor época da súa vida. Por que os xubilan entonces? Non hai unha certa contradición?

ALMACÉN NUCLEAR

Estes días é a noticia nos medios e tema de debate nas tertulias. Por unha banda, parece que ninguén quere este tipo de almacéns na súa zona, sexa do partido que sexa. Pero por outro lado, apareceron dous ou tres concellos ou alcaldes que están moi interesados, argumentando que non supón ningún tipo de risco para a poboación e que os beneficiará considerablemente en canto a inversións e postos de traballo que se van crear. Estes alcaldes, de distintos partidos, están dispostos a ser expulsados dos seus partidos por defender tales propostas. Por certo, algún partido manifestouse publicamente a favor da enerxía nuclear e logo algún dirixente seu, non está a favor de que se ubique na súa comunidade o almacén de residuos. Parece contraditorio, pois o lixo que xeneramos en algún lugar o haberá que botar. Ou llo imos levar a outros países, Francia, ou o tiramos á Fosa Atlántica fronte ás costas galegas como se fixo no pasado?
Moitos nos preguntamos se non hai outro tipo de enerxía menos perigosa e contaminante. Enerxía eólica, solar, biomasa, etc. Non é suficiente? Non é rentable? Debemos investigar máis sobre elas? Ata agora temos unha enorme dependencia do petróleo. Todos sabemos que nuns anos, esgotarase. Para entón, só nos queda como alternativa a enerxía nuclear?

Ferrín e a RAG

Dende o 23 de xaneiro de 2010 a Real Academia Galega conta cun novo presidente. Para todos os que amamos a lingua e a literatura galega e a cultura en xeral, é un honor que a máis importante institución das nosas letras estea presidida polo mellor escritor vivo da nosa literatura. Persoa comprometida co idioma dende sempre, intelectual do mais alto nivel, brillantísimo poeta e narrador. Congratulámonos por dar este paso adiante, quen fuxiu durante moitos anos de asumir responsabilidades, sobre todo, relacionadas con traballos burocráticos.

Nestes tempos de debate sobre o Decreto do galego, a Consellería debería ter moi en conta a opinión da RAG. Nela están os intelectos máis lúcidos das nosas letras. O informe que elaboraron non vai en contra de ninguén, senón, simplemente, en defensa da lingua de Nós, lingua, aínda non normalizada, e que, igual que a muller na sociedade actual, merece unha descriminación positiva para que sobreviva neste mundo globalizado. Debemos prestixiar o idioma, e sobre todo, entregarllo aos nosos fillos como a máis prezada herdanza. Esta é a clave: a transmisión xeracional.

Seguro que o presidente da RAG (Xosé Luís Méndez Ferrín) e os outros que están ao fronte, F. Fernández Rei, M. González, X. Ferro Ruibal e todos os demais da Academia, expertos lingüístas, escritores, historiadores, farán todo o que lles sexa posible para que a nosa lingua "dure mil primaveras máis".

Parabéns a Ferrín, á Academia e ás Nosas Letras!!