Cando souben da noticia non daba creto. Non é xusto que unha persoa tan
nova e vital, con tantas ganas de facer unha morea de cousas, nos deixe de
repente, tan novo e para sempre. El é Óscar Sánchez Vidal, profesor de latín no
IES das Lagoas en Ourense
Había tempo que non tiña contacto con el, pero non por iso o esquecera.
Un amigo nunca se esquece. Creo recordar que a última vez que nos vimos fora
alá polo 2010, nun curso que organizara eu no CFR de Ourense para profesores de latín e
grego.
Todos estes últimos días non deixo de lembrar aqueles anos en
Compostela. El foi dende que comezamos na facultade de Filoloxía, en Mazarelos
o meu amigo. Era o ano 1983. Aínda que eramos bastante diferentes, conectamos
dende o primeiro momento. Cando digo o meu amigo, non quero molestar a outros
que tamén o foron e a moitos máis compañeiros cos que compartimos aulas durante
seis anos (incluído o CAP) entre 1983 e 1989 e que acabaron sendo e considero
tamén amigos. Pero el e mais eu fomos compañeiros de aula, compañeiros de mesa
na biblioteca, o que lle pasaba os apuntes un ao outro, se algún faltaba a
clase, os que se axudaban a preparar os exames, colega con dous ou tres máis,
dende primeiro, nos viños de mediodía na facultade de Historia e do Franco, colega
de copas despois dos exames nas noites compostelás. Despois de dous ou tres
anos xuntos, creo que xa todos os da clase, moi pequena, eramos amigos. Houbo
un acontecemento que realizamos xuntos e que nos uniu fortemente en 4º: un Congreso
en Madrid ao que acudiramos practicamente toda a clase. Aquela semana por
Madrid os lazos entre nós ligáronos para sempre. Aparte das sesións intensas,
fixemos moitas máis cousas. Visitamos o Museo do Prado e outros máis, o Retiro,
visitamos Aranjuez e Toledo, incluso me acordo de ir ver o partido no Bernabeu
entre o R. Madrid e o Bayern de Munich da Copa de Europa (ano 87), tamén
coñecemos algo das noites da movida madrileña dos 80. (non puiden evitar
remover nos álbums de fotos e mirar as que conservo daquela viaxe).
Astorga, 1985. Pepe, Arjones, Nerga, Mari, Serafín, Óscar, Rosende
Foi unha parada no camiño. Ía moito frío, a xulgar polos pelos, as
caras. Ao lado desta foto tiña posto “Mocedades”.
Madrid, 1987. Óscar, Pepe, Clara,
Serafín (sentados). Mari, Nerga, Abilleira.
Era na entrada do xardín botánico. Parece que estabamos cansos despois te tanta visita.
Tertulia no Café Gijón,Madrid. 1987. Clara, Arjones, Óscar, Inma, Mari,
Pepe, Nerga, Abilleira, (a seguinte non a lembro), Serafín.
Moitos tiñan cara de intelectuais como os das famosas tertulias.
Lembro nitidamente cando nun verán o meu amigo apareceu nas festas do
15 de agosto do ano 85 ou 86 en Entrimo, ou mellor, en Venceáns para pasar dous
días na miña casa. Creo que foi o único dos compañeiros que visitou a miña aldea
e outros lugares do Xurés, como a praia fluvial dos Aguinchos, agora sepultada
polo encoro.
Aguinchos, Entrimo. 1985.
Serafín, Juan Luis, Rogelio, Castor, Óscar.
Visita e merenda neste recreo
fluvial cos meus veciños-turistas. Un estaba en Francia, outro en Barcelona,
outro en Andorra.
Despois de acabar a carreira, no seguinte ano seguimos todos xuntos,
durante o curso do CAP. Eu ese ano compaxínabao con varias materias de 3º e 4º
de Filoloxía galega, algo que xa me roldaba pola cabeza dende dous ou tres anos
antes. Eles preparaban a oposición. A partir de aí, cada un foi indo polo seu
camiño e en poucas ocasións se cruzaron. Uns como profes de latín, outros de grego. Eu
cambiara as declinacións por cláusulas e oracións; a Virxilio, Horacio,
Sófocles, Cicerón, ..., por Rosalía, Otero, Castelao, .... Isto fixo que en moi
poucas ocasións coincidira cos meus amigos de clásicas. Ademais, o feito de
vivir no retiro apartado de Monterrei, fai que houbera menos puntos para
encontrarnos. Así e todo, nos primeiros anos coincidín co meu amigo en
diferentes reunións de traballo e tamén compartimos algún que outro café. Toda
ocasión era boa para falar e lembrar entrañables momentos e amigos de carreira.
Podería estar escribindo páxinas e páxinas; podería seguir contando
feitos, anécdotas, bos momentos que pasamos xuntos durante horas e horas. Mais
só quero dicir que dende agora me falta unha persoa, das mellores, que coñecín
e coa que compartín unha boa etapa da miña vida, sobre todo da miña
inesquecible etapa compostelá. Non lembro ningún mal momento, enfado, discusión
con el. Só teño bos recordos del. Sempre contei co seu apoio. Sempre tiven a
súa axuda nos momentos que o precisei. Graciñas, onde esteas e se podes vernos
e escoitarnos, por ser MEU AMIGO.
Unha forte aperta e moito ánimo, Eva.
Serafín
.
Un control remoto parece pilotar a túa vida, como un
autómata que camiña ao ritmo que impoñen sátrapas e listos e listillos.
Rebélate, digo con v, revélate: non deixes de ser ti. Camiña os teus
propios pasos. Equivócate por ti mesmo. Cruza as liñas prohibidas:
prohibida a sensibilidade, o entusiasmo, recitar versos á lúa. Sente por
ti. Por ti ama. En Orión hai estrelas pintadas co teu nome. Soña: os
teus propios soños, azuis ou negros, amarelos ou rosa de Alexandría,
tigre de Borges ou Merlín, Cortázar de cen anos ou meiguizo encanto
fascinio Cunqueiro. Emociónate: se habitas o país das emocións,
comprenderás que fermosa xenerosa doce intensa é a vida. Baila. Se o
corpo non é capaz de moverse, baila na alma. Así, bailando, verás como
van marchando, corre que te corre, os males. Canta, tamén. E se non é
coa voz, canta dende o corazón as palabras lindas, de esperanza. Non
repitas as tristes palabras tristes. Non penses nelas. Cando veña a
chuvia, di sol. Cando as lágrimas, di risa. Cando te sintas só e
perdido, pensa que encontras outra vez o último amor, grande amor, amor
imprescindible amor. Non permites que te controlen, repito outra vez.
Non renuncies a edificar o teu reino en medio de tantas ruínas. Non
creas que as últimas malas noticias son as únicas noticias. Naceu Iria,
hai adolescentes bicándose no banco do parque, hai maduros que se volven
namorar, hai un Messi no partido do patio, Carliños quere ser porteiro e
-tan feliz- non deixa de falar de fútbol. Hai quen sae das depresións, e
quen non quere entrar nelas. Hai ilusións. Hai xente que mira con
tenrura. Hai quen cumpre. Hai quen consola. Hai tanta xente con valor
que xa non ten sentido, este outubro, a melancolía. 
