Pasear por ti, en ti. Camiñar cada poro ata coñecerte. Quedarte en ti, quedarte contigo. Sentir a túa pel, áspera ou suave, ás veces líquida. Repasar as horas felices. ¿Sabes?, coñezo homes e mulleres, miles, que non renuncian á esperanza. Vive en ti, sabedor de que non está o tempo para perder o tempo. Quédate en ti cando pretendan homologarte, pintarte co lapis gris: para salvarte. Abraza a túa soidade, inseparable animal, fiel. Pero se decides estar tamén noutro, noutra, repasa esta columna os días de lagartos serpes tigres. Repite: estou en ti. Nos teus ollos cor violeta, algunha vez invisibles. Nas túas mans que me corren como ríos, mares de luz, mares de vidro azul, vívidos. Estou en ti, nos teus zapatos camiñando o paraíso (non teño outro paraíso que o teu corpo, voz, dedos). Estou en cada palabra que pronuncias, nos teus dentes boca lingua. E cando desfago os meus labios na comisura dos teus, perfectos, quero comerte. Estou en ti, flotándote: vento do norte que se atreve a acariñar o teu pelo, peitearte, movelo de sur a sur, bailándote. Estou no café da mañá, no periódico que empezas a ler pola última páxina, nas pílulas que a médica prescribe, nas horas tristes, e nas alegres, en todas as horas estou en ti. Diminuto, diminuta, como un prendedor que quere prender a túa alma. Quedarme en ti para sempre, non en min (qué infame o pronome primeira persoa perpetuo presente). Deixar de ser eu para navegarte, océano interior. Digo que se non fose por ti, estaría perdido. Perdida. Unha gota de chuvia de setembro. Un nada. Estou en ti, ou na túa proximidade, como un farol que pretende iluminarte. Estou en ti. Nos teus ollos color violeta, algunha vez invisibles. E quédome en ti. Feliz. Feliz. X. Carlos Caneiro, La Voz de Galicia. 18 de setembro de 2014
