martes, 15 de marzo de 2011

Debe


Ha de pagar algún día, a vida, todas as débedas que ten contigo. Debe todas as lágrimas que choraches, soa, só, no medio dun cuarto que nunca miraba o mar. Debe a melancolía que entregaches, a nostalxia, as cousas pequenas que botas de menos e agardan por ti na árbore da infancia que gateabas: traste, rebelde rebelde. Debe brillo ás túas pálpebras: faros que iluminan aínda, transparentes, guiando os barcos que veñen do alén cargados de trigo. Debe a tenrura que regalaches e non che devolveron, as risas desperdiciadas, as cancións que non souberon cantar contigo. Debe os soños perdidos: somos o que soñamos; somos, tamén, o que perdemos. Debe un bolero que non acabaches de bailar e un poema que ninguén escribiu: cando non estás, neva. Debe a vida todas as ganas de vivir que quedaron no caixón do peito, aí, onde perduran as tristezas máis que o gozo (o exceso de sentido común é, en ocasións, un problema que os seres humanos non sabemos resolver). Debe unha partida de cartas na que ti teñas todos os ases. Debe, quizá, mil gramos de lascivia e humidade e bicos de esponxa e linguas que poro a poro cabalguen o teu corpo suave evanescente fértil. Debe a vida todo o que ti vales. Ti, precisamente ti. Son capaz de proclamalo sen coñecerte, sen saber de ti nada máis que esta columna que vas recortar e pegar no espello de cada mañá sen sol: abrázate, quérete, insiste en quererte. A vida debe. Algún día ha de pagar. Daquela agardarei un sinal de fume que debuxe, como unha lúa, o teu rostro no horizonte. Comprenderei así que valeu para algo esta columna de martes. Escribir, parece mentira, é un modo de amar.

X. Carlos Caneiro. La Voz de Galicia. 15 de marzo de 2011