VENTURAS

 

O sol que inaugura, en xoves, o baúl de música do estío. A familia. Os amigos. Os libros da miña biblioteca, os libros que quedan por ler. O recendo a herba cortada. A auga fría no rostro ao espertar. A auga de colonia. A poesía. Os paxaros que cantan cando abre o día. As ganas de ser escritor, agora que deixei de selo. As lágrimas que saben doces. As lágrimas de emoción. Os partidos de fútbol. Unha comida con palabras e miradas e palabras e miradas. As boas compañías, e as malas: porque en ocasións boto de menos o seu sabor a melancolía e güisqui malta. O cine. Os que xa non cantan comigo boleros pero están presentes, aínda. As cancións que envolven mil toneladas de tenrura. Os abrazos que damos e os que quedan por dar. Unha copa de viño. José Luis Mateo, que aínda cre que facer viño é unha arte maior. Os que están permanentemente, os que empuxan, os que non permiten que a derrota cabalgue no xardín. Os que saben que soñar importa. Os que levantan o ánimo. Os que baixan a garda, para que o verán penetre en medio das entrañas. O sorriso. As risas. A nostalxia que camiña entre os dedos e acaricia. Os bos recordos. Os bos desexos. A noite lume de San Xoán. A mirada da avoa, do avó, que aínda ves cando pechas as pálpebras. O arroz con leite. As uvas. O castelo de Monterrei. As praias do meu país: area por area. Ulises. Proust. Rayuela. A pel que acariña, a pel que exalta. Meter as mans e os pés no río. Os ollos que iluminan. As miradas cómplices. As pedras do meu país. O chocolate. Praceres: aquel poema alegre, por fin, de Bertolt Brecht. Gozos, a pesar das sombras. Quero dicir, venturas.

Xosé Carlos Caneiro, La Voz de Galicia. 21 de xuño de 2012.