Andaina pola Ribeira do Támega

Saímos de Ábedes cara ao San Antón. O día é cinsento. Levamos chuvasqueiro e paraugas, por se acaso. 

Seguimos á beira do regueiro ata Cabreiroá. Á dereita pacen moitas vacas. Algunhas baixan ao regueiro a beber. Non é moi habitual velas pola contorna. Sempre me gustaron. Moitas veces fun dende ben pequeno con elas aos pastos e ao monte. Son animais pacíficos. Viñan á man cando se chamaban para xunguir. Estaban quietas cando se munguían. Raramente daban un couce. Algunhas deixábanse rañar en calquera sitio. Nas aldeas da montaña de Ourense eran o sustento da nosa xente. Lembro o lance de Cousas de Castelao "Érguese o pano e aparece unha corte aldeá. Enriba do estrume hai unha vaca morta. Ao redor da vaca hai unha vella velliña, unha muller avellentada, unha moza garrida, dúas rapaciñas bonitas, un vello petrucio e tres nenos loiros. Todos choran a fío e enxoitan os ollos coas mans. Todos fan o pranto e din cousas tristes que fan rir, ditos paifocos de xentes labregas, angurentas e cobizosas, que pensan que a morte dunha vaca é unha gran desgraza...."

Lagar rupestre de San Antón

De alí continuamos ata Tamagos. Agora o camiño é de terra. Gústame ir por carreiros ou camiños de carros. Baixamos polo medio do lugar. Pasamos mesmo diante dunha das adegas de Monterrei. A tradición do viño xa se remonta á epoca romana ou castrexa. No val existen moitos lagares rupestres.

Hoxe contamos con 27 adegas dentro da D.O., cunha extensión de 630 Ha., e unha produción de preto de 6 millóns de kg. Afortunadamente nos últimos 25 anos foi medrando este sector, collendo prestixio e, hoxe, os nosos viños non ten nada que envexarlles aos demais de Galicia ou mesmo de fóra. Temos uns mencías extraordinarios e uns godellos excelentes.

Río Támega

Continuamos entre viñas ata chegar ao río Támega. Sentimos o río nunha pequena fecha por riba da presa. Algo máis arriba morre o Búbal. Aquí collemos toda a beira do río debaixo de freixos, bidos, amieiros, salgueiros e sabugueiros. 

 

 

O lugar, mesmo no día húmido e chuvioso que temos, vale a pena recorrer. Imos río arriba comentando a beleza do val e mirando no alto o noso castelo. Recordamos a cantiga popular que lle bota a miúdo un amigo nas comidas de colegas:

 

Monterrei está no alto
e Verín está no baixo;
Nosa Señora da Estrela
está nun campiño raso.

 

 Do outro lado do río
sentín cantar e choreie
eran os meus amoriños
que ían pra Monterreie.

 

Pasamos por Queizás, seguimos a beira do río ata entrada de Verín polo Camiño da Noria. Da outra beira está Pazos. Aínda nos queda subir ata Ábedes. Xa temos ganas de chegar. Todo o traxecto foi polo val e sen subidas, pero a chuvia cansa, molla e molesta. Foron 14 quilómetros en case 3 horas.  

Serafín Vázquez, 28 de abril de 2021