Camiño de Santiago

Segunda etapa: Zos-Allariz

Día 18 de abril. Son as 9:00. Estamos en Zos (Trasmiras). A mañá está fresquiña. Só hai 3 graos. Comezamos a andar pola chaira da Limia. Camiño monótono entre trigais. O percorrido inicial é levadeiro. Andamos lixeiro. Ao cabo dunha hora cruzamos o río Lethes, hoxe Limia. Por sorte, a diferencia do que conta a lenda, non nos esquecemos dos que nos acompañan, pero recordamos o paso das tropas romanas e como Décimo Xuño Bruto foi chamando polo nome aos soldados e mostrando que non era tal o que contaban sobre o esquecemento dos que o cruzaban. Así acabou a conquista do noroeste.... Recordo tamén a mitoloxía grega e a barca de Caronte que levaba as almas ao reino de Hades. De aquí procede a lenda do río do Lethes ou do esquecemento.

Comadres e compadre. Lagoa de Antela

Parada en Xinzo. Atravesamos a vila e seguimos o monótono camiño de cara ás pequenas lagoas. Antes era a Lagoa de Antela onde estivera a cidade de Antioquía. Segundo a lenda quedara cuberta pola auga como castigo pola falta de caridade dos seus habitantes.... Na mañá de San Xoán aínda se pode ver no fondo o campanario da igrexa. Iso din...

Cachenas

Ao pouco tempo, chegamos a Vilariño das Poldras. A partir de agora, vai cambiando a paisaxe. Imos de cara a Sandiás. Polo leste está a chaira da Limia, polo oeste vai aparecendo o monte cheo de arboreda. Nun campo grande pace un bo número de cachenas. Falamos da súa procedencia. Cando eu era rapaz quedaban moi poucas no lugar de Olelas, Entrimo. Daquela non se valoraban, pois eran de pequeno tamaño, valían pouco para traballar e os becerriños moi pequenos. A súa vantaxe era a boa adaptación á agreste Serra do Quinxo. Chamaban a atención polos cornos tan grandes nun corpo tan pequeno. Hoxe esta raza está recuperada e estendida por toda Galicia, dende A Baixa Limia á Serra de Ortegal, dende O Caurel ás terras de Viana. 

 

Camiño. Piñeira de Arcos

Pasamos por Sandiás. Agora continuamos pola beira da estrada e enseguida entramos nun precioso monte de bidos e carballos. O camiño de carro polo que imos é brando. Os pés agradéceno. Todos comentamos o cambio na paisaxe e a fermosura dela. Cruzamos regueiros, vemos fontes, relaxámonos coa sombra, o piar dos paxaros. Isto é o que todos queriamos.

Comadres e compadre. San Salvador dos Penedos

Chegamos a Piñeira de Arcos. Collemos folgos cunha paradiña, froita e auga para subir ata o lugar de San Salvador dos Penedos, situado nun pequeno outeiro. Custa un pouco, xa levamos preto de 20 km e máis de 4 horas nas pernas. Vale a pena. Agora xa comezamos a baixada. A paisaxe é dunha enorme fermosura. Ás veces imos por camiño de carros, outras por carreiros, pero sempre polo medio de carballeiras con algúns bidos nas zonas de auga. Acompáñanos o cuco co seu canto. Así dá gusto camiñar. Non notamos a fatiga.

Burros beigueiros

Ao pouco divisamos no fondo a vila de Allariz. Está a unha carreiriña de can. Baixamos por Paiocordeiro. Aquí vemos os burros veigueiros ou fariñeiros do Proxecto Andrea. Son animais mansos e dóciles. Na nosa casa, sempre houbo un. Librábanos de moitas carrexas ás costas. Eles carraban a diario os feixes de herba para o gando, o gran para o muíño e a fariña de volta, sacos de patacas na recolleita, monllos de millo na colleita, ....

Comida den Allariz

Chegamos a Allariz ás 15:10. Foron 28km. en 6 horas. A fame apreta. Os pés xa non queren camiñar. Moitas son as ganas de sentar, coller o bocadillo e gozar dunha cervexa ben fresca. A compañía tamén e boa. Témolo merecido!!

 

Serafín Vázquez. 20 de abril de 2021.